Μεταμεσονύχτιες ονειροπολήσεις II 7-7-1989
Ι
Τι άλλο μπορούμε να
κάνουμε
από το ονειρευόμαστε.
Απάντησε μου...
Δώσε μου μια πνοή
για να μπορούμε πάντα
να σκεφτόμαστε.
Άγγιξε με όσο μπορείς
και έλα πιο κοντά για να
ζεσταθείς.
Δώσε ένα φιλί, μπορείς
και έλα πιο κοντά για να
ζεσταθείς.
Σου δίνω αγάπη, ότι ζητάς
δώσε εσύ τη ζεστασιά...
Να έρθω και εγώ σαν το
παιδί
κοντά σου ξανά, για μια ζωή.
Το ξέρω πως δε φέρθηκα
σωστά
μα έλα και εσύ δώσε ξανά
μια ευκαιρία σου ξαναζητώ
να ζεσταθώ, για να
ζεσταθώ.
ΙΙ
Ζητάμε αγάπη και στοργή
για όλη μας πλέον τη ζωή
τι όμως πρέπει να κάνουμε
εμείς
για να σταθούμε σωστά στη
ζωή;
Ο κόσμος είναι τόσο σκληρός
τόσο πονηρός και βρομερός
που σου κάνει κουρέλι τη
ψυχή
και σε θέλει πάντα να
είσαι στουπί
Σε θέλει έτσι γιατί τον
συμφέρει
σε κάνει έτσι να υποφέρεις
μα εσύ πρέπει να δείξεις
ξανά
πως η πάλη ποτέ δε
σταματά...
Όταν λέω κόσμος ξέρεις τι
εννοώ
αυτούς που γίναν χαζοί από
αυτό
αυτό το κάτι που μοιράζουν
αυτοί που ξέρουν να
εξαγοράζουν!
Και αυτοί είναι λίγοι
δυστυχώς
και πάλι καλά και ευτυχώς
που υπάρχουν πολλοί και
«δυνατοί»
και αυτοί έχουν θάρρος στη
ψυχή!...
Το έχουν αποδείξει πολλές
φορές
είναι αδίστακτοι και
ιμπεριαλιστές
μα να ξέρουν δεν θα
περάσει
για άλλη μια φορά ο λαός
θα τους κομματιάσει.
Άμα ενωθούμε εσύ και εγώ
και κατορθώσουμε να
πιάσουμε τον παλμό
παλμό που προστάζει η
εποχή
τότε να δεις οι πονηροί
Θα φύγουν έξω μακριά
θα διωχτούν σαν σκυλιά
και τότε η μέρα θα ανατείλει
ξανά
ξάστερη πια για άλλη μια
φορά...
Όμως θα πρέπει να ενωθούμε...
εγώ και εσύ!!
ΙΙΙ
Δε σου τάζω υλικά αγαθά
ούτε φούμαρα και άλλα
πολλά
προσφέρω κατανόηση βαθιά
και πάνω απ’ όλα ανθρωπιά.
Δε σου τάζω φιλιά αγάπες
ούτε άλλες τέτοιες σάχλες
ειλικρίνεια ζεστασιά
θα είναι τα πρώτα απ’ αυτά
Δε με νοιάζει τι λένε οι
άλλοι
ούτε οι μικροί, ούτε οι
μεγάλοι
αυτό που ξέρω εγώ
είναι αλήθεια σε ζητώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου