Το Γεφύρι Των Ονείρων ~ The Bridge Of Dreams

Το γεφύρι των ονείρων   15-1-2007

Σαν διαβολεμένη έτρεχε γυμνή από συναισθήματα και εικόνες, έτρεχε να ξεφύγει… Από τι; Είχε άραγε αναρωτηθεί ποτέ στην ουσία; Το ήθελε; Ένα μεγάλο κενό είχε στο μυαλό της. Φαντάσματα και προσδοκίες τσακισμένες να την κατατρέχουν μια ζωή… Τουλάχιστον έτσι αυτή ένιωθε.

Μήπως ένιωθε και τίποτα… Την είχαν ρημάξει πια τα μη και τα πρέπει, τα ίσως και τα εάν… Τα όνειρα της τσακισμένα σαν καράβια πάνω στα βράχια, τα φεγγάρια της πληγωμένα από τις ώρες της ατέλειωτης μοναξιάς της, τα ημερολόγια της σκισμένα αφού είχαν μουσκέψει από το πολύ κλάμα… Ήθελε να φύγει δεν την χωρούσε άλλο ο τόπος.

Το κεφάλι της πήγε να σπάσει εκείνη τη μέρα… Δε μπορούσε άλλο να βασανίζεται. Μόλις είχε γυρίσει από τον γιατρό της και της είχε πει τα μαντάτα. Τι θα κάνει τώρα μόνη; Πως θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα; Πως, που; Ατέλειωτα τα ερωτηματικά φάνταζαν στο κεφάλι της…

Τα μάτια της ήταν για ώρες μονίμως υγρά… Έτρεχε μέσα στον κόσμο με μια καρδιά έτοιμη να σπάσει. Κι αυτός ο μαλάκας μόλις έμαθε τα μαντάτα δεν είπε τίποτα σε εκείνο το καφέ που προσπάθησε να του μιλήσει για την καινούργια ζωή που μεγάλωνε μέσα της. Μόλις το συνειδητοποίησε σηκώθηκε και χωρίς να την χαιρετίσει έφυγε…

Την άφησε μόνη και σα χαμένη ούτε λέξη δε μπόρεσε να αρθρώσει. Τίποτα. Ένα μεγάλο τίποτα ένιωθε. Όταν της τον έχωνε καλά ήταν, αλλά τώρα ο κύριος άφαντος… Ένιωθε μίσος, οργή, πόνο… Πολύ πόνο. Μόνο πόνο.

Έτρεχε μέσα στον κόσμο. Ήξερε που θα πάει. Χωρίς σταθερή δουλειά τι να πρωτοκάνει; Τι να πρωτοκοιτάξει; Ήταν απελπισμένη και μόνο μια διέξοδο είχε στο μυαλό της. Μόνο μία. Θα πήγαινε πάνω στη γέφυρα και τσουπ πάνε όλα. Ούτε βάσανα, ούτε τίποτα πια.

Περνούσε βιαστικά το δρόμο που τη χώριζε από τα σκαλοπάτια της γέφυρας που από μικρό κορίτσι έκανε τόσα όνειρα πάνω στο κατώφλι της, όταν, ένα αμάξι την χτυπά και την πετά δύο μέτρα μακρύτερα στην άκρη του δρόμου. Ευτυχώς η μεσήλικη γυναίκα δεν έτρεχε και ίσα ίσα την ακούμπησε με το πλαϊνό φτερό… Η γυναίκα τρομαγμένη σταματά το αυτοκίνητο κοιτά την μικρή εγγονούλα της που ήταν στο πίσω κάθισμα, να βεβαιωθεί πως ήταν καλά και βγαίνει έξω τρομοκρατημένη να δει εάν χτύπησε η νεαρή κοπέλα. Βγαίνει και η εγγονούλα της μαζί.

Εκείνη πεσμένη στο δρόμο τα είχε χαμένα μόνο το γόνατό της τής έδινε κάτι σουβλιές… Η μικρή εγγονούλα της κυρίας άρχισε να βάζει τα κλάματα βλέποντας την νέα κοπέλα στο δρόμο. Η νεαρή γυναίκα βλέποντας το κοριτσάκι να κλαίει πιάνει ενστικτωδώς την κοιλιά της και άρχισε να κλαίει και εκείνη δυνατά, μα πολύ δυνατά… «Τι πήγα να κάνω…», συνεχώς μονολογούσε… «Τι πήγα να κάνω!»…

Σηκώθηκε με τη βοήθεια της μεσήλικης γυναίκας και αφού στήθηκε στα πόδια της, πήρε στα χέρια της το μικρό κορίτσι και το φίλησε. Ύστερα με πείσμα και την τσαχπινιά μιας γυναίκας με δύναμη και σεβασμό για την ίδια τη ζωή πάνω από όλα, ξεκίνησε να πάει στο σπίτι της για να ξεκουραστεί από την τόση ένταση που είχε συσσωρευτεί μέσα της.

Ξεκίνησε και με μάτια που έλαμπαν, κουτσαίνοντας και χαϊδεύοντας ταυτόχρονα την κοιλιά της, ξεκίνησε για το δικό της σπίτι. Πρώτη φορά θα ήταν που θα άρχιζε από την αρχή;